Ed Hooks (dosyć często przeze mnie wspominany) w swoim comiesięcznym newsletterze dzieli się krótkimi poradami i przemyśleniami. Poniżej znajdziecie zebrane 52 notatki, które na pewno poprawią umiejętności aktorskie każdego animatora:
- Sceny rozpoczynają się w środku, nie na początku.
- Postać powinna „robić coś” przez 100% czasu.
- Postać wchodzi na scenę z pewnego powodu i tak samo ją opuszcza.
- Myślenie prowadzi do wniosków, emocje prowadzą do akcji.
- Gest nie musi być ilustracją wymówionego słowa.
- Publiczność utożsamia się z emocją. Kluczem do dobrej animacji jest empatia.
- Komedia jest dotlenionym dramatem.
- Akcja dąży do długoterminowych celów (Uśmiech do dziewczyny, ponieważ chcesz się z nią umówić).
- Pamięć krótkotrwała powoduje ruch oczu w górę.
- Pamięć długotrwała powoduje ruch oczu w dół, w duszę.
- Ludzki zmysł wzroku o wiele silniejszy niż zmysł słuchu.
- Ludzie działają w sposób by przeżyć. Znajdź naturalny mechanizm w swojej postaci.
- Graj pewną akcję dopóki coś nie zmusi postaci do grania innej akcji.
- Scena jest negocjacją.
- „Aktor jest atletą serca” – Artonin Artaud
- Niepokój prowadzi do nisko położonego power center; pewność siebie do wysoko położonego power center.
- Emocje to automatyczne wartościowe odpowiedzi.
- Postaci, które mają stały kontakt wzrokowy przez więcej niż sekundę będą albo walczyć albo robić mniejsze postaci.
- Ludzki uśmiech znaczy „Nie zranię cię”.
- Nigdy nie lekceważ publiczności.
- Gdy animujesz mówisz publiczności „Rozumiem to”. Gdy publiczność klaszcze, śmieje się lub płacze to mówi „Rozumiem o co ci chodziło”.
- Aktorzy prowadzą, publiczność za nimi podąża.
- Postaci w tle można definiować przez delikatne ruchy – „podskakiwanie kolana”, ruch ust przy czytaniu gazety, obgryzanie paznokci i tak dalej.
- „Stalowy Gigant” to klasyka animacji. Każdy animator powinien przestudiować tę animację.
- Widzimy rzeczy przed ich usłyszeniem; słyszymy rzeczy przed ich dotknięciem; dotykamy rzeczy zanim je powąchamy; wąchamy rzeczy zanim je spróbujemy.
- Antagonista to normalna osoba z okropnymi wadami.
- Protagonista to normalna osoba, która musi wspiąć się na wyżyny i pokonać nadzwyczajne przeszkody.
- „Uderzenia” w scenie lub w scenariuszu są jak korale w naszyjniku. Każdy koralik prowadzi do kolejnego i tak dalej. Złącz ze sobą korale i masz historię.
- Przyczyną ruchu postaci jest jej cel.
- Aktorstwo ma się nijak do słów.
- Reklamy nie dają rzeczywistych informacji. Chodzi w nich o emocje.
- Ludzie i zwierzęta ciągle dbają o swoją pozycję.
- By pobudzić scenę przemień chęci postaci w niezbędne potrzeby.
- Rzeczywistość teatralna nie jest taka sama jak nasza normalna rzeczywistość.
- Działanie to reakcja.
- Animator nie jest mimem. Mim jest specjalną formą sztuki.
- Kluczowym składnikiem empatii jest dystans.
- Starsi ludzie się garbią, ponieważ ich ciało sprawia im ból.
- Pijana postać stara się zwalczyć efekty alkoholu.
- By pokazać, że postaci jest gorąco wystarczy pokazać jak postać stara się ochłodzić.
- By pokazać, że postaci jest zimno wystarczy pokazać jak postać stara się ogrzać.
- „Moment adrenaliny” to ten, który postać będzie pamiętać gdy będzie miała 80 lat i spojrzy w przeszłość. Dobre filmy mają kilka momentów adrenaliny. (Przeczytaj jeszcze raz numer 24)
- Analiza postaci to jej biografia.
- Gdy postać musi coś wybrać, bądź wyraźny. Jeden prosty wybór, jedno pragnienie.
- Niech Twoja postać będzie pod wpływem atmosfery miejsca w którym się znajduje. Niech pokaże, że ją czuje. (Wrak samochodu ma swoją atmosferę; kościół ma swoją atmosferę; łóżko małżeńskie ma swoją atmosferę).
- Krzyk to słaby wybór aktorski.
- Mówimy o pamięci w ogólnikach, ale często jest ona połączona z obrazami w umyśle.
- Postać słuchająca innej postaci przygotowuje się do odpowiedzi.
- Kamera stara się dążyć za wzrokiem postaci.
- Scena powinna mieć konflikt znany inaczej jako przeszkoda.
- Sposób na pokazanie antagonisty: Pochylenie głowy do przodu, oczy patrzą w górę odsłaniając sporo białka w dolnej części oka.
- Osobowość postaci to zachowanie postaci.